Τετάρτη 29 Σεπτεμβρίου 2010

Μολυβδίαση σε άγρια πτηνά από κατάποση μολύβδινων σκαγιών


Έρευνα του Ινστιτούτου Δασικών Ερευνών του ΕΘΙΑΓΕ, που υλοποιήθηκε με χρηματοδότηση του υπουργείου Αγροτικής Ανάπτυξης και Τροφίμων έδειξε ότι τα πτηνά προσβάλλονται από μολυβδίαση, δηλητηρίαση δηλαδή από μόλυβδο, από την κατάποση μολύβδινων σκαγιών.

Μάλιστα, όπως επισημαίνουν οι υπεύθυνοι για την έρευνα, Σάββας Καζαντζίδης, εντεταλμένος ερευνητής του Ινστιτούτου Δασικών Ερευνών και Ηλίας Καρμίρης, δασολόγος, η μολυβδίαση αποτελεί σημαντικό παράγοντα θνησιμότητας για πολλά είδη πουλιών και ιδιαίτερα παπιών και χηνών, σε παγκόσμιο επίπεδο, ενώ ενδέχεται να προσβάλλει και άλλα συμπατρικά είδη πτηνών, μεταξύ των οποίων και απειλούμενα είδη, που διαχειμάζουν στο Δέλτα του Έβρου, όπως η Κοκκινόχηνα και η Νανόχηνα.

Επιπλέον, η μολυβδίαση μπορεί να προσβάλλει θηρευτές (πτηνά και θηλαστικά) που τρέφονται με είδη χηνομόρφων. Αλλού (ΗΠΑ, Δανία, Ισπανία), διαπιστώθηκε ότι ορισμένα αρπακτικά είδη σε υγροτόπους προσβλήθηκαν από μολυβδίαση πιθανότατα μετά την κατανάλωση πουλιών που είχαν καταπιεί σκάγια.

Το γεγονός αυτό, όπως επισημαίνουν οι επιστήμονες, χρήζει ιδιαίτερης διαχειριστικής προσοχής, καθώς η συγκεκριμένη, έμμεση επίδραση του κυνηγιού (μολυβδίαση), μπορεί να λάβει μεγάλες διαστάσεις σε περιοχές, όπου το κυνήγι διεξάγεται με έντονους ρυθμούς, επηρεάζοντας κατ' ουσίαν όλη την τροφική αλυσίδα, συμπεριλαμβανομένου και του ανθρώπου.

Για την αντιμετώπιση του προβλήματος αυτού πρέπει να ληφθεί άμεση πρόνοια για τη σταδιακή απαγόρευση της χρήσης σκαγιών από μόλυβδο και την αντικατάσταση του μολύβδου με άλλο, μη τοξικό, μέταλλο.

Ήδη, εδώ και αρκετά χρόνια, έχει απαγορευτεί η χρήση τέτοιων σκαγιών σε πολλές χώρες (ΗΠΑ, Καναδάς, Δανία, Φινλανδία κ.ά.) ενώ αλλού προσφέρονται εναλλακτικές δυνατότητες (π.χ. χρήση ατσάλινων σκαγιών) και προτρέπονται οι κυνηγοί να χρησιμοποιούν μη μολύβδινα σκάγια.

Για την επιτυχή εφαρμογή του μέτρου της αντικατάστασης των μολύβδινων σκαγιών στη χώρα μας πρέπει να προηγηθεί εκστρατεία ενημέρωσης των κυνηγών τόσο από την Πολιτεία όσο και από τις κυνηγετικές οργανώσεις για τον κίνδυνο που περικλείει η χρήση των σκαγιών αυτών στο φυσικό περιβάλλον και κατ΄ επέκταση στον ίδιο τον άνθρωπο.

Η έρευνα

Το αντικείμενο της έρευνας ήταν- μεταξύ άλλων- ήταν η καταγραφή του αριθμού των σκαγιών που καταπίνουν τα υδρόβια είδη πουλιών σε οκτώ υγροτόπους της Ελλάδας (Δέλτα Έβρου, Αλιάκμονα-Αξιού και Σπερχειού, Λιμνοθάλασσες Μεσολογγίου, Βιστονίδας, Καλλονής Λέσβου και Κοτυχίου και Λίμνη Κερκίνη). Στους υγροτόπους αυτούς κατανέμεται περίπου το 70%-80% του συνολικού διαχειμάζοντος πληθυσμού των υδρόβιων πουλιών στην Ελλάδα. Το κυνήγι διεξάγεται σε όλες τις περιοχές έρευνας (ή σε τμήμα αυτών) εκτός από τη Λιμνοθάλασσα Κοτυχίου και τη Λίμνη Κερκίνη, οι οποίες αποτελούν Καταφύγια Άγρια Ζωής.

Το πεπτικό σύστημα από 547 θηρευμένα πτηνά, που ανήκαν σε 18 είδη, συλλέχθηκε σε όλες τις περιοχές έρευνας, με τη βοήθεια και τη συνδρομή κυνηγών. Το περιεχόμενο του πεπτικού συστήματος ελέγχθηκε επιμελώς και καταγράφηκε ο αριθμός των σκαγιών σε κάθε στομάχι.

Επιπλέον, καταγράφηκε ο αριθμός των κυνηγών στις περιοχές έρευνας. Η καταγραφή αυτή πραγματοποιούνταν κάθε 10-15 ημέρες κατά τις πρωινές και απογευματινές ώρες (τις κυριότερες ώρες άσκησης του κυνηγιού στους υγροτόπους).

Συνολικά βρέθηκαν σκάγια σε ποσοστό 10,6% του συνολικού δείγματος που ανήκαν σε δώδεκα είδη πτηνών. Η Ψαλίδα και η Πρασινοκέφαλη πάπια ήταν τα πιο επιρρεπή στην κατάποση σκαγιών είδη καθώς βρέθηκαν σκάγια στο πεπτικό τους σύστημα σε ποσοστό 26,7% και 16,2% αντίστοιχα.

Μεταξύ των επιφανειακών παπιών ακολουθούσε το Σφυριχτάρι με ποσοστό 11,5% ενώ για τα υπόλοιπα είδη αυτής της κατηγορίας το ποσοστό ήταν σχετικά χαμηλό (<8%).

Υψηλά ποσοστά (16,7%) καταγράφηκαν επίσης στις καταδυτικές πάπιες Γκισάρι και Βαλτόπαπια καθώς και για την Ασπρομέτωπη χήνα (18,2%). Αξιοσημείωτο είναι το γεγονός ότι βρέθηκαν σκάγια (σε ποσοστό 15,0%) σε τρία από τα έξι είδη πουλιών των οποίων η θήρα απαγορεύεται. Πρόκειται για τη Βαλτόπαπια (παγκοσμίως απειλούμενο είδος), τον Βουβόκυκνο και τον Νανοπρίστη.

Μεταξύ των περιοχών έρευνας, το Δέλτα Έβρου ήταν εκείνο με το μεγαλύτερο ποσοστό δειγμάτων που περιείχαν σκάγια (14,7%) και ακολούθησαν το Δέλτα Αλιάκμονα-Αξιού (13,5%) και οι Λιμνοθάλασσες Μεσολογγίου (11,1%) και Βιστνίδας (7,9%). Σχετικά μικρά θεωρούνται τα αντίστοιχα ποσοστά για τη Λιμνοθάλασσα Καλλονής (7,1%) και το Δέλτα Σπερχειού (5,3%). Τα Δέλτα Έβρου και Αλιάκμονα-Αξιού είναι από τους πλέον δημοφιλείς υγροτόπους μεταξύ των κυνηγών (όπως αποδείχτηκε από τα αποτελέσματα της μέτρησης του αριθμού των κυνηγών στις περιοχές έρευνας) και προφανώς αυτός είναι ο κυριότερος λόγος για τα υψηλά ποσοστά συχνότητας εμφάνισης σκαγιών στο πεπτικό σύστημα των πουλιών. Αντίθετα, κανένα δείγμα από την Κερκίνη και τη Λιμνοθάλασσα Κοτυχίου (περιοχές όπου το κυνήγι απαγορεύεται) δεν περιείχε σκάγια.

Ο μεγαλύτερος αριθμός κυνηγών καταγράφηκε στο Δέλτα Έβρου (ο μέσος ημερήσιος αριθμός κυνηγών για την περίοδο 2004-2005 ήταν 133) και στο Δέλτα Αλιάκμονα-Αξιού (μέσος αριθμός 50 για την ίδια περίοδο). Στις υπόλοιπες περιοχές ο αριθμός κυμάνθηκε μεταξύ 10 και 33.

Στα καταφύγια άγριας ζωής (Λιμνοθάλασσα Κοτυχίου και Λίμνη Κερκίνη) υπήρξε σποραδική παράνομη κυνηγετική δραστηριότητα. Κατά τις κυνηγετικές περιόδους 2005-2006 και 2007-2008 ο μέσος ημερήσιος αριθμός κυνηγών ήταν μικρότερος συγκριτικά μα αυτόν της περιόδου 2004-2005.

Αυτό πιθανότατα οφείλεται, σύμφωνα με τους ερευνητές, στην εμφάνιση κρουσμάτων γρίπης των πτηνών σε υδρόβια πουλιά εκείνη την περίοδο που προφανώς αποθάρρυνε πολλούς κυνηγούς να κυνηγήσουν στους υγροτόπους.
ΠΗΓΗ: ΠΑΣΕΓΕΣ

Άλλο ένα άρθρο για τις εναλακτικές λύσεις και την πρόοδο που έχει γίνει
στο να αποσυρθεί ο μόλυβδος, φυσικά από άλλες χώρες.


Το μολύβι έμεινε πίσω!

Μεγάλο μειονέκτημα των φυσιγγίων με ατσάλινα σκάγια είναι η χαμηλή πυκνότητα που δεν έδινε την απαραίτητη ενέργεια -και άρα αποτελεσματικότητα- στα νέα φυσίγγια. Κάποιες προσπάθειες με βισμούθιο και άλλα υλικά δεν έφεραν τα αναμενόμενα αποτελέσματα.

Τη λύση έδωσε μια ιταλική εταιρεία κατασκευής φυσιγγίων, η Fiocchi, που τόλμησε να χρησιμοποιήσει ένα νέο υλικό, το βολφράμιο μαζί με μη τοξικό και βιοδιασπώμενο πολυμερές πλαστικό και να πετύχει το απίστευτο αποτέλεσμα της μεγαλύτερης κινητικής ενέργειας των φυσιγγίων από το μολύβι, λόγω της μεγαλύτερης πυκνότητας!

Με 12,5 γραμμάρια βάρος σε κάθε κυβικό εκατοστό, τα σκάγια από βολφράμιο-πολυμερές, υπερκέρασαν τα ατσάλινα σκάγια που είχαν βάρος 11,3 γραμμάρια ανά κυβικό εκατοστό.

Πάσης... χρήσης
Η Fiocchi έκανε πολλές δοκιμές πριν αποφασίσει να παρουσιάσει τον Απρίλιο το νέο φυσίγγι. Το TUNDRA HD, έτσι ονομάζεται, χρησιμοποιεί μαζί δύο μεγέθη σκαγίων, 6 και 0, με βάρος γόμωσης τα 39 γραμμάρια στο απλό και τα 46 στο magnum. Στη δοκιμή ιταλικού περιοδικού, η αρχική ταχύτητα ήταν πάνω από 380 μέτρα το δευτερόλεπτο, ενώ οι πιέσεις δεν ξεπέρασαν τα 900 bar ούτε στο magnum.

Το TUNDRA, μπορεί να χρησιμοποιηθεί σε όλα τα όπλα που κυκλοφορούν σήμερα στο εμπόριο, σε όλες τις κάννες και σε όλα τα τσοκ. Ετσι, δεν χρειάζεται οι κυνηγοί υδροβίων να αγοράσουν όπλα που δέχονται ατσάλινα σκάγια.

Αλλο σημαντικό πλεονέκτημα είναι η σκληρότητα των σκαγίων, που διασφαλίζει τη μη κονιορτοποίησή τους όταν «ταξιδεύουν» μέσα στην κάννη, με τις αρχικές υψηλές πιέσεις.

Για το TUNDRA, η Fiocchi χρησιμοποιεί την πυρίτιδα JKG της Bofors, γνωστή για τη σταθερότητά της σε όλες τις καιρικές συνθήκες, μαζί με τη διπλής βάσης US Aliant. Είναι χαρακτηριστικό ότι έχει πάρει ήδη την πρώτη άδεια από το αμερικανικό υπουργείο Γεωργίας, για χρήση στους υδροβιότοπους των Ηνωμένων Πολιτειών.

Σίγουρα δεν πρόκειται για ένα φτηνό φυσίγγι, αλλά είναι μάλλον φτηνότερο από κάποια ατσάλινα που κυκλοφορούν στην αγορά. Η εταιρεία έχει ανακοινώσει ότι με βάση το κόστος του βολφραμίου (που σήμερα είναι 30 ευρώ το κιλό) η τιμή του κάθε φυσιγγίου θα «παίζει» μεταξύ 1,5 και 3 ευρώ.

Ισως δεν είναι η τελική λύση για την εποχή της απαγόρευσης του μολύβδου, είναι όμως μια πρακτική και άμεση λύση για τις χώρες που ήδη έχουν επιβάλει απαγόρευση των μολυβένιων σκαγίων.

ΤΟ ΓΝΩΡΙΖΑΤΕ;
Τη χρήση του βολφραμίου για την κατασκευή σκαγίων σε συνδυασμό με πολυμερές πλαστικό παρουσίασε πρώτη στην αγορά η αγγλική ELEY στις αρχές της δεκαετίας του 90, με απαγορευτικές όμως τιμές. Η FIOCCHI εισάγει τα σκάγια της από μια αμερικανική εταιρεία επεξεργασίας βολφραμίου.

Τα νέα σκάγια δεν είναι σφαιρικά και δεν υπάρχουν σε ποικιλία μεγεθών, αλλά έχουν μεγάλη ακρίβεια σε αποστάσεις πάνω από 30 μέτρα, ενώ οι Ιταλοί εργάζονται ακόμη για να τα βελτιώσουν, κάνοντας συνεχώς δοκιμές.

Αντώνης Μπληζιώτης

Τρίτη 28 Σεπτεμβρίου 2010

Τι βλέπουν τα πουλιά



Οι περισσότεροι άνθρωποι θεωρούν ότι το οπτικό σύστημα του ανθρώπου βρίσκεται στην κορυφή της εξελικτικής πυραμίδας. Μας επιτρέπει να αντιλαμβανόμαστε τις τρεις διαστάσεις του χώρου, να εντοπίζουμε αντικείμενα από απόσταση και να κινούμαστε με ασφάλεια. Μπορούμε να αναγνωρίζουμε τους άλλους ανθρώπους και να «διαβάζουμε» τα συναισθήματά τους με μια απλή ματιά στο πρόσωπό τους. Σε τέτοιο βαθμό είμαστε οπτικά ζώα, ώστε με δυσκολία μπορούμε να φανταστούμε την όψη του κόσμου που μπορεί να προσφέρουν τα αισθητήρια άλλων ζώων, τα οποία επεκτείνονται σε πεδία ξένα για μας, όπως η ικανότητα των νυχτερίδων να κυνηγούν μικρά έντομα με βάση την αντανάκλαση των υψίσυχνων κραυγών που οι ίδιες εκπέμπουν.
Η γνώση μας για την έγχρωμη όραση, όπως είναι φυσικό, βασίζεται κυρίως στο τι βλέπουμε εμείς οι άνθρωποι. Οι ερευνητές μπορούν εύκολα να κάνουν πειράματα με ανθρώπους για να ανακαλύψουν αν διάφορα μείγματα χρωμάτων τους φαίνονται ίδια ή διαφορετικά. Ετσι, μέχρι τις αρχές της δεκαετίας του 1970 μας διέφευγε ότι πολλά σπονδυλωτά, κυρίως ζώα που δεν ανήκουν στην οικογένεια των θηλαστικών, βλέπουν χρώματα σε τμήματα του ηλεκτρομαγνητικού φάσματος που είναι αόρατο στον άνθρωπο και συγκεκριμένα στο εγγύς υπεριώδες. Μελέτες που ακολούθησαν από τότε μέχρι σήμερα έδειξαν ότι πέρα από πολλά έντομα, όλα τα πουλιά, οι σαύρες, οι χελώνες, αλλά και πολλά ψάρια έχουν υποδοχείς υπεριωδών ακτίνων στον αμφιβληστροειδή χιτώνα των ματιών τους. Ηταν φυσικό να γεννηθεί το ερώτημα: Γιατί τα θηλαστικά έχουν χειρότερη έγχρωμη όραση; Η αναζήτηση απάντησης σ' αυτό, ξεδίπλωσε μια συναρπαστική εξελικτική ιστορία και επέτρεψε να δούμε με νέο μάτι τις εκπληκτικές δυνατότητες έγχρωμης όρασης των πουλιών.

Αν και κανείς δεν ξέρει πώς βλέπουν τον κόσμο τα μάτια των πουλιών, μια ιδέα μας δίνουν αυτές οι δύο φωτογραφίες. Για τους ανθρώπους το κέντρο του λουλουδιού είναι ένας μικρός σκούρος δίσκος (αριστερά). Αλλά μια φωτογραφική μηχανή, που μπορεί να καταγράψει μόνο την υπεριώδη ακτινοβολία, «βλέπει» απρόσμενα σχέδια στα λουλούδια (δεξιά)


Κατ' αρχήν, μια συνηθισμένη παρανόηση είναι αυτή που γεννιέται από το γεγονός ότι τα αντικείμενα απορροφούν μερικά μήκη κύματος και ανακλούν το υπόλοιπο φως που πέφτει πάνω τους, με αποτέλεσμα τα χρώματα που βλέπουμε να σχετίζονται με τα μήκη κύματος του ανακλώμενου φωτός. Αν και όλα αυτά είναι σωστά, αυτό δε σημαίνει ότι το χρώμα είναι ιδιότητα του φωτός ή των αντικειμένων που ανακλούν το φως. Το χρώμα είναι η αίσθηση που γεννιέται στον εγκέφαλό μας όταν φτάνει σ' αυτόν ο άλφα ή ο βήτα συνδυασμός (ηλεκτρικών) ερεθισμάτων, σαν αποτέλεσμα των διεγέρσεων των κωνίων των ματιών μας από τα διαφορετικού μήκους κύματα, που ανακλούν τα αντικείμενα.

Τα κωνία των πουλιών έχουν διατηρήσει χαρακτηριστικά που λείπουν από τα κωνία των θηλαστικών. Το σημαντικότερο απ' αυτά για την έγχρωμη όραση, είναι οι κόκκινες, κίτρινες και σχεδόν άχρωμες (μέσα στους μαύρους κύκλους) ελαιώδεις σταγόνες. Οι χρωματιστές σταγόνες λειτουργούν σαν φίλτρα πάνω από τα κωνία, βελτιώνοντας και μετατοπίζοντας την ευαισθησία τους προς μεγαλύτερα διακριτά μήκη κύματος. Ετσι τα πουλιά βλέπουν ακόμα περισσότερα χρώματα απ' ό,τι θα έβλεπαν χωρίς τις σταγόνες.

Το ένα είδος φωτοευαίσθητων κυττάρων στον αμφιβληστροειδή, τα ραβδία, περιέχουν την πρωτεΐνη ροδοψίνη και διεγείρονται περισσότερο από φως με μήκος κύματος περίπου στη μέση του οπτικού φάσματος. Τα ραβδία αν και «τυφλά» στα χρώματα, είναι ευαίσθητα σε χαμηλό φωτισμό. Η έγχρωμη όραση στα σπονδυλωτά αρχίζει στα κύτταρα των κωνίων. Κάθε κωνίο περιέχει μια χρωστική, που είναι παραλλαγή της πρωτεΐνης οψίνη. Οταν η χρωστική απορροφήσει φωτόνια, αλλάζει το σχήμα ενός μικρού μορίου που είναι συνδεδεμένο με αυτή, πυροδοτώντας μια ακολουθία μοριακών αλληλεπιδράσεων, που τελικά οδηγούν στον ερεθισμό του κωνίου. Αυτός ο ερεθισμός μεταδίδεται σε παρακείμενα νευρικά κύτταρα και τελικά μέσω του οπτικού νεύρου φτάνει σαν ηλεκτρικός παλμός στον εγκέφαλο μεταφέροντας την πληροφορία για το φως που έφτασε στο μάτι.
Οσο εντονότερο είναι το φως, τόσο περισσότερα φωτόνια απορροφώνται και τόσο πιο ισχυρός είναι ο παλμός που φτάνει στον εγκέφαλο μεταφραζόμενος σε λαμπρότητα. Αλλά η πληροφορία που μπορεί να μεταφέρει ένα κωνίο είναι περιορισμένη: από μόνο του το κύτταρο δεν μπορεί να πει στον εγκέφαλο ποιο μήκος κύματος προκάλεσε τη διέγερσή του. Ορισμένα μήκη κύματος απορροφώνται καλύτερα από άλλα και κάθε χρωστική χαρακτηρίζεται από ένα διάγραμμα που δείχνει πώς μεταβάλλεται η απορρόφηση σαν συνάρτηση του μήκους κύματος. Μια χρωστική μπορεί να απορροφά δύο διαφορετικά μήκη κύματος το ίδιο καλά, αλλά δεν μπορεί να τα διακρίνει επειδή και τα δύο τη διεγείρουν. Το μόνο που μπορεί να κάνει ένα κωνίο, είναι να «μετρήσει» τα φωτόνια που απορροφά. Ετσι, ένα κωνίο μπορεί να διεγερθεί το ίδιο από ένα έντονο φως όχι έντονα απορροφώμενου μήκους κύματος, όπως και από ένα αδύναμο φως έντονα απορροφώμενου μήκους κύματος.
Το συμπέρασμα είναι ότι ο εγκέφαλος για να δει χρώμα πρέπει να συγκρίνει τις αντιδράσεις δύο ή περισσότερων κατηγοριών κωνίων που περιέχουν διαφορετικές οπτικές χρωστικές. Η παρουσία περισσότερων των δύο τύπων κωνίων στον αμφιβληστροειδή επιτρέπει μεγαλύτερη χρωματική αντιληπτική ικανότητα. Τα πουλιά έχουν τέσσερις τύπους κληρονομημένους από καθεμιά από τις τέσσερις εξελικτικές γραμμές της ζωής στη Γη. Τα περισσότερα από τα θηλαστικά έχουν μόνο δύο τύπους (οι άλλοι δύο χάθηκαν στο Μεσοζωικό αιώνα, στο διάστημα πριν από 245 έως 65 εκατομμύρια χρόνια, όπως επεξηγείται στη λεζάντα της μεγάλης εικόνας), ενώ ο άνθρωπος και τα άλλα πρωτεύοντα θηλαστικά έχουν τρεις τύπους κωνίων.
Ο τεράστιος χρωματικός πλούτος της όρασης των πουλιών και ιδιαίτερα η ικανότητά τους να βλέπουν το εγγύς υπεριώδες, έχει επίδραση στην ικανότητά τους να ξεχωρίζουν το αντίθετο φύλο (πουλιά που σε μας φαίνονται πανομοιότυπα είναι πολύ διαφορετικά όταν τα «δει» κανείς στο υπεριώδες) και στην ικανότητά τους να διακρίνουν ένα υγιές και εύρωστο ταίρι από ένα λιγότερο υγιές ή εύρωστο (τα πούπουλα των δυνατότερων πουλιών ανακλούν περισσότερη υπεριώδη ακτινοβολία). Η ύπαρξη στα μάτια υποδοχέα για τις υπεριώδεις ακτίνες, προσφέρει πλεονέκτημα και στην αναζήτηση τροφής. Οι κηρώδεις επιφάνειες πολλών φρούτων και μούρων ανακλούν έντονα τις ακτίνες υπεριώδους φωτός. Στα αρπακτικά ο υποδοχέας υπεριωδών προσφέρει σχεδόν μαγικές ικανότητες. Τα γεράκια μπορούν να δουν από ψηλά το ίχνος που αφήνουν οι διάφορες εκκρίσεις των τρωκτικών, επειδή αυτές ανακλούν πιο έντονα το υπεριώδες φως.

Επιμέλεια: Σταύρος ΞΕΝΙΚΟΥΔΑΚΗΣ
Πηγή: «Scientific American»

Τρίτη 21 Σεπτεμβρίου 2010

Αχερόντεια - Η ιπτάμενη Νεκροκεφαλή


Στην τελευταία επιθεώρηση των μελισσιών μου, βρήκα στον πάτο της κάθε κυψέλης από τρία έως και πέντε αχερόντια νεκρά.
Βέβαια, λίγο αργά το θυμήθηκα, αλλά αμέσως αγόρασα μεταλλικά πορτάκια και τους έβαλα.
Αναδημοσιεύω λοιπόν το άρθρο για τα αχερόντια από το Ελληνικό μέλι που μου άρεσε.


Το όνομα Αχερόντεια ή Νεκροκεφαλή αναφέρεται σε κάθε ένα από τα τρία είδη (Α. Atropos, Α. Styx και Α. Lachesis) του σκόρου του γένους Acherontia. Το πρώτο από αυτά εμφανίζεται κατά κύριο λόγο στην Ευρώπη, τα δύο τελευταία είναι της Ασίας, και οι περισσότερες χρήσεις της κοινής ονομασίας παραπέμπουν στο Ευρωπαϊκό είδος. Αυτοί οι σκώροι είναι εύκολα διακριτοί από το σχέδιο ανθρώπινου κρανίου στο πίσω μέρος του θώρακα. Και τα τρία είδη είναι αρκετά παρόμοια σε μέγεθος, χρώμα, και στον κύκλο της ζωής.
Αυτοί οι σκώροι έχουν πολλά ασυνήθιστα στοιχεία. Και τα τρία είδη έχουν τη δυνατότητα να εκπέμπουν ένα δυνατό τρίξιμο αν ενοχλούνται. Ο ήχος που παράγεται από την αποβολή του αέρα από το φάρυγγα, που συχνά συνοδεύονται από τρεμόπαιγμα των έντονων χρωμάτων στην κοιλιακή χώρα σε μια νέα προσπάθεια να αποτρέψουν τα αρπακτικά ζώα. Και τα τρία είδη συνήθως παρατηρούνται σε κυψέλες κατά τη διάρκεια επιδρομών στα διάφορα είδη μελισσών για το μέλι!
Η Aχερόντεια Άτροπος κάνει επιθέσεις μόνο σε αποικίες της γνωστής Δυτικής μέλισσας, Apis mellifera. Μπορούν να μετακινηθούν στις κυψέλες ανενόχλητοι επειδή μιμούνται το άρωμα των μελισσών.

Ανάπτυξη
Τα αυγά τοποθετούνται μεμονωμένα σε παλαιά φύλλα του φυτού ξενιστή και είναι πράσινα ή γκρι-μπλε. Δεν υφίσταται περιορισμός για κανένα από τα τρία είδη σε μία μόνο οικογένεια του φυτού ξενιστή. Ξενιστές συνήθως ανήκουν στις οικογένειες Solanaceae, Verbenaceae, Oleaceae, Bignoniaceae, και άλλες. Οι προνύμφες είναι χοντρές, φθάνοντας τα 120-130 mm, με ένα κέρατο στην ουρά. Και τα τρία είδη έχουν τρία χρώματα στις προνύμφες: κατά κανόνα, πράσινο, καφέ και κίτρινο. Προνύμφες δεν μετακινούνται πολύ, και θα κάνουν χτυπήσουν τα σαγόνια τους ή ακόμα και θα δαγκώσουν αν απειλούνται. Όταν ενηλικιωθούν χώνονται στο χώμα και σκάβουν ένα θάλαμο για το κουκούλι της νύμφης.

Πολιτισμός
Το σχήμα του κρανίου βοήθησε αυτά τα λεπιδόπτερα, ιδιαίτερα την Atropos Α., να κερδίσουν μια αρνητική φήμη, όπως οι ενώσεις με το υπερφυσικό και το κακό. Αυτοί οι σκώροι έχουν περίοπτη θέση και εμφανίζονται στην τέχνη, όπως η Γερμανός καλλιτέχνης Sulamith Wülfing, και ταινίες όπως το Un Chien Andalou (από Μπουνιουέλ και Νταλί) και Η Σιωπή των Αμνών, και το artwork του ιαπωνικού συγκροτήματος Sigh's Hail Horror Hail. Επίσης, αναφέρονται στο κεφάλαιο 21 του Dracula του Bram Stoker, όπου ο Δράκουλας έχει στείλει σκώρους να φάει ο Renfield.
Τα ονόματα των ειδών Atropos, Styx και Lachesis όλα σχετίζονται με το θάνατο. Το πρώτο αναφέρεται στο μέλος από τις τρεις Μοίρες που κόβει τα νήματα της ζωής όλων των όντων στην ελληνική μυθολογία. Το δεύτερο στο ποτάμι των νεκρών, επίσης, στην ελληνική μυθολογία. Και η τελευταία αναφέρεται στην Μοίρα που παραχωρεί το ακριβές ποσό της ζωής σε ένα ον. Επιπλέον, το όνομα του γένος Αχερόντεια προέρχεται από τον Αχέροντα, ένα ποτάμι στην Ελλάδα που πίστευαν στην Ελληνική Μυθολογία είναι ένας παραπόταμος του ποταμού της Στυγός.

Η Αχερόντεια για τη μελισσοκομία
Τις βραδινές ώρες και γενικά μετά το σούρουπο κάνει έφοδο στα μελίσσια, μπαίνει στην κυψέλη και τρώει όσο μέλι μπορεί κάθε φορά. Τρώει έως και μια κουταλιά του γλυκού όταν εισέλθει στην κυψέλη.
Επειδή είναι αρκετά μεγάλη σε μέγεθος, (μπορεί να φτάσει σε μήκος τα 9cm), το μελίσσι όπως είναι φυσικό τρομοκρατείται κι όταν το πρόβλημα είναι μεγάλο, με αρκετές Αχερόντιες δηλαδή τ,ότε εγκαταλείπει την κυψέλη και "μην το είδατε μην το απαντήσατε".


Ακόμα κι αν δεν φύγει το μελισσάκι μας όμως όταν ενοχλείται όλη τη νύχτα από αυτές τότε είναι διαπιστωμένο ότι την επόμενη μέρα δεν δουλεύει σωστά και είναι πολύ επιθετικό.

Αν κάποιος δεν μπορεί να πάει βραδινές ώρες στο μελισσοκομείο του ώστε να ελέγξει αν αυτό δέχεται επιθέσεις από Αχερόντιες, ένα σίγουρο σημάδι είναι αν την ημέρα δει πολλές κηλίδες πρόπολης στην σανίδα πτήσεως.

Αυτό συμβαίνει γιατί τα κορίτσια μας μη μπορώντας να θανατώσουν εύκολα τον μεγάλο εχθρό πέφτουν όλες μαζί πάνω του και τον εξοντώνουν χτίζοντας τον στην κυριολεξία με πρόπολη.


Αυτό γίνεται για δυο λόγους:
πρώτον για να την ακινητοποιήσουν και
δεύτερον για να την βαλσαμώσουν προκειμένου να μην γίνει εστία μικροβίων μετά τον θάνατό της.

Φυσικά όταν η Αχερόντια πεθαίνει φροντίζουν να της πάρουν πίσω το μέλι που αυτή τους έκλεψε ανοίγοντας την κοιλιά της.

Όταν το πρόβλημα είναι μεγάλο βρίσκουμε Αχερόντιες αρκετές μάλιστα νεκρές και βαλσαμωμένες από τις μέλισσες μέσα στην κυψέλη.

Τότε πρέπει να επέμβουμε άμεσα και να τις αντιμετωπίσουμε όπως είπα και πριν για να μην ενοχλούνται τα μελίσσια μας.

Η αντιμετώπιση της ευτυχώς είναι αρκετά εύκολη.

Καλό είναι να έχουμε δυνατά μελίσσια ώστε να αντιμετωπίζουν τέτοιους κινδύνους αλλά επειδή αυτό δεν μπορεί να συμβαίνει πάντα αυτό που πρέπει να κάνουμε είναι να μικρύνουμε την είσοδο ώστε να μην μπορεί να περάσει μέσα.

Τα μεταλλικά ή πλαστικά πορτάκια που περιορίζουν το άνοιγμα στο μέγεθος της μέλισσας εμποδίζουν την είσοδο σε ανεπιθύμητους και δεν ενοχλούν ιδιαιτέρως τις μέλισσες
Παλιότερα όταν σε κάποια περιοχή υπήρχαν πολλές Αχερόντιες οι μελισσοκόμοι αναγκάζονταν και φόρτωναν τα μελίσσια τους κι άλλαζαν περιοχή.

Τώρα όμως με τα πορτάκια δεν έχουμε τέτοια προβλήματα ούτε εμείς ούτε τα μελίσσια μας.

Το πρόβλημα με τις Αχερόντιες εμφανίζεται από τέλος Μαΐου έως τέλος Οκτωβρίου.

Σάββατο 18 Σεπτεμβρίου 2010

Πεδινή πέρδικα (perdix perdix)


Μείωση και πιθανή αποκατάσταση της πεδινής πέρδικας.

Απόστολος Τσιομπανούδης, Δασοπόνος & Πέτρος Πλατής, Δασολόγος – Επ. Συνεργάτης ΣΤ’ Κ.Ο.ΜΑ.Θ.


Αρκετά είδη πτηνών που χρησιμοποιούν σαν ενδιαίτημα τις αγροτικές περιοχές, έχουν παρουσιάσει δραματική πληθυσμιακή μείωση κατά την διάρκεια των τελευταίων δεκαετιών στην Ευρώπη. Ένα από αυτά τα είδη είναι και η πεδινή πέρδικα, που κάποτε ήταν ένα από τα πιο κοινά είδη των αγροτικών και ημιορεινών εκτάσεων. Με εξαίρεση τη Ρωσία και την Τσεχία όπου οι πληθυσμοί παραμένουν σταθεροί ή δείχνουν αυξητική τάση, όλες οι Ευρωπαϊκές χώρες παρουσίασαν μείωση στο μέγεθος των πληθυσμών από 1% μέχρι και 80%, με συνολικό μέσο όρο 30%. Σαν αποτέλεσμα όλων αυτών και επειδή η πεδινή πέρδικα αποτελεί σημαντικό θηραματικό είδος, αρκετές διεθνείς κυνηγετικές οργανώσεις και ερευνητικά ιδρύματα, έχουν επιδοθεί στην μελέτη για την αποκατάσταση του είδους.
Η μεγαλύτερη και μακροβιότερη πηγή πληροφοριών που αφορά την κάρπωση της πεδινής πέρδικας, βρίσκεται στην Μεγάλη Βρετανία και συγκεκριμένα στην περιοχή North-Norfolk (1793-1993). Σύμφωνα με τα στοιχεία, διακρίνονται τρείς περίοδοι που χαρακτηρίζουν την μείωση της πέρδικας. Η πρώτη (1793-1950) χαρακτηρίζεται από την υψηλή κάρπωση αρκετών εκατοντάδων πουλιών ανά τετραγωνικό χιλιόμετρο. Η δεύτερη περίοδος (1950-1970) απέδειξε την ισχυρή μείωση στην κάρπωση φτάνοντας σε μερικά πουλιά ανά τετραγωνικό χιλιόμετρο. Στην τρίτη περίοδο (μετά το 1970) συνεχίζεται η μείωση με σταθερό ποσοστό κάθε χρόνο.
Αλλά τι προκάλεσε την δραματική μείωση την περίοδο 1950-1970; Πριν τη συγκεκριμένη περίοδο το ποσοστό επιβίωσης των νεοσσών ήταν πάνω από 50%. Κατά την διάρκεια όμως της περιόδου ’50-’70, οι νεοσσοί που επιβίωναν ήταν κάτι λιγότερο από 30%. Παρόμοιες καταστάσεις εμφάνιζαν και οι περισσότερες Ευρωπαϊκές χώρες, οι οποίες έρχονταν πλέον αντιμέτωπες με ένα σοβαρό οικολογικό πρόβλημα.
Ένας από τους πιο σημαντικούς παράγοντες που οδήγησαν στην μείωση ήταν η δραματική αύξηση των ζιζανιοκτόνων φαρμάκων με σκοπό την πρόληψη και καταστολή των ζημιών που προκαλούν τα έντομα στις αγροτικές καλλιέργειες. Επίσης τα φυτοφάρμακα και τα μυκητοκτόνα συνέβαλλαν αρνητικά σε μεγάλο ποσοστό στην επιβίωση των νεαρών περδικιών. Είναι χαρακτηριστικό το γεγονός ότι πριν το ’50, μόλις το 10% των καλλιεργειών ψεκάζονταν με φάρμακα ενώ μετά το 1965 το ποσοστό αυτό ανήλθε στο 90%. Η χρήση ζιζανιοκτόνων είχε άμεσες επιπτώσεις, δηλητηριάζοντας τους νεοσσούς, ή έμμεσες, σκοτώνοντας την τροφή τους, τα έντομα, που είναι απαραίτητα για τις πρώτες εβδομάδες της ζωής τους. Οι έμμεσες επιδράσεις αποδείχθηκε ότι είναι πιο δραστικές και ισχυρές. Επιπλέον, τα φυτοφάρμακα μείωσαν σε τεράστιο ποσοστό τους διαθέσιμους σπόρους και καρπούς αγρίων φυτών, που αποτελούν επίσης σημαντική πηγή τροφής για τις πέρδικες.
Δεύτερος σημαντικότερος παράγοντας της μείωσης, είναι η πτώση της ποιότητας των βιοτόπων. Σε αυτό συνέβαλλαν οι δραστικές αλλαγές στο αγροτικό τοπίο εξαιτίας της εντατικοποίησης και της μηχανοποίησης των αγροτικών πρακτικών. Η αύξηση της έκτασης των αγροτεμαχίων εξαφάνισε τους φυσικούς φράκτες που βρισκόταν ανάμεσα τους. Η απώλεια των φυσικών διαχωριστικών φρακτών, μείωσε το ποσοστό διαθέσιμων θέσεων για φωλεοποίηση. Επίσης μειώθηκαν οι ακαλλιέργητες εκτάσεις, όπου οι πέρδικες αναζητούσαν τροφή.
Η αρπακτικότητα είναι ένας παράγοντας που έκανε την εμφάνιση του τα τελευταία 20 χρόνια. Στη Γαλλία αποδείχθηκε ότι οι εναέριοι και επίγειοι άρπαγες ευθύνονται για το 70% των απωλειών από τους νεοσσούς κάθε χρόνο. Επιπλέον η μεγάλη κυνηγετική πίεση, χωρίς την επιβολή διαχειριστικών μέτρων και ελέγχου των πληθυσμών, συνετέλεσε στην περαιτέρω μείωση της πεδινής πέρδικας, με αρκετά μεγάλο ποσοστό σε μερικές περιοχές (35-40 %). Ακόμα, η απελευθέρωση φασιανών για την αύξηση της κυνηγετικής κάρπωσης σε μερικές περιοχές, οδήγησε στην μετάδοση ασθενειών και παρασίτων στους άγριος πληθυσμούς της πεδινής πέρδικας, με αποτέλεσμα την απώλεια σωματικού βάρους και κατά συνέπεια τον θάνατο των πουλιών.
Τι μπορεί να γίνει για την ανάκαμψη των πληθυσμών; Οι νεότερες έρευνες προτείνουν την ανάγκη για την μείωση της αρπακτικότητας, χωρίς όμως να υπάρχουν ποσοτικά δεδομένα για το εάν η εφαρμογή του συγκεκριμένου μέτρου θα έχει θετικά αποτελέσματα. Εξαίρεση αποτελεί μια έρευνα στη Μ. Βρετανία που αποδεικνύει ότι ο έλεγχος των αρπάγων (αλεπού, κουνάβια, κορακοειδή) κατά την διάρκεια 3 ετών είχε σαν αποτέλεσμα τον τριπλασιασμό των ζευγαριών και γενικότερα του πληθυσμού. Το μειονέκτημα της συγκεκριμένης έρευνας είναι ότι ο έλεγχος εφαρμόστηκε σε μια μικρή περιοχή και το ερώτημα που προκύπτει είναι εάν θα υπήρχαν τα ίδια αποτελέσματα σε μεγάλες εκτάσεις. Το σίγουρο είναι ότι μια πιθανή αύξηση της πεδινής πέρδικας σε μια περιοχή, μπορεί να επιτευχτεί με έναν συνδυασμό παραγόντων και ενεργειών από τον άνθρωπο, όπως είναι η βελτίωση της ποιότητας του βιοτόπου και αμέσως μετά ο έλεγχος των αρπάγων.
Ένα διαχειριστικό μέτρο που έχει εφαρμοστεί με επιτυχία, είναι το όργωμα χωραφιών που βρίσκονται σε καθεστώς αγρανάπαυσης για πολλά χρόνια, με στόχο την εμφάνιση μονοετών φυτών και την απομάκρυνση των πολυετών. Το όργωμα εφαρμόζεται ανά δυο χρόνια, χωρίς φυσικά τη χρησιμοποίηση χημικών φαρμάκων. Το μέτρο αυτό εφαρμόστηκε στη Μ. Βρετανία με θεαματικά αποτελέσματα, αυξάνοντας κατά 50% τους νεοσσούς που επιβίωσαν. Επίσης πολύ σημαντική είναι η ρίψη μίγματος σπόρων, με σκοπό την αύξηση της ποικιλίας των ειδών της βλάστησης, για την ενίσχυση των διατροφικών συνθηκών της πέρδικας.
Όμως η δημιουργία κατάλληλων βιοτόπων, μπορεί να προκαλέσει αύξηση της αρπακτικότητας, καθώς οι πέρδικες συγκεντρώνονται σε αυτές τις περιοχές και είναι περισσότερο ευάλωτες στους άρπαγες, οι οποίοι συνηθίζουν στην παρουσία της και την αναζητούν μόνο σε συγκεκριμένα σημεία. Για το σκοπό αυτό προτάθηκε οι επεμβάσεις να έχουν ελάχιστη έκταση τα 3 στρέμματα και να εφαρμόζονται διάσπαρτα σε μεγάλες πεδινές περιοχές.
Ωστόσο το πιο σημαντικό για να ενισχυθεί ένας υπάρχον πληθυσμός πεδινής πέρδικας, είναι η διατήρηση και αύξηση της διαθέσιμης τροφής των νεοσσών. Το πιο ιδανικό μέτρο είναι η παύση των ζιζανιοκτόνων όπως συμβαίνει στις βιολογικές καλλιέργειες. Ιδιαίτερα οι βιολογικές καλλιέργειες δημητριακών, παρέχουν μεγάλη ποικιλία και ποσότητα σπόρων και εντόμων. Για αυτόν τον λόγο έχει παρατηρηθεί μεγαλύτερη ποικιλία πτηνών σε βιολογικές καλλιέργειες σε σχέση με τις συμβατικές.
Τι συμβαίνει όμως με τις απελευθερώσεις; Λόγω της εύκολης εκτροφής της πεδινής πέρδικας, έχουν πραγματοποιηθεί απελευθερώσεις χιλιάδων πουλιών σε πολλές περιοχές της Ευρώπης για την αύξηση της κυνηγετικής κάρπωσης ή την εγκατάσταση νέων πληθυσμών σε μέρη που κάποτε προϋπήρχαν. Το κεφάλαιο της απελευθέρωσης όμως είναι τεράστιο, με πολλές παραμέτρους και ερωτήματα.
Κατά καιρούς έχουν εφαρμοστεί διάφορες πρακτικές απελευθέρωσης, τα συμπεράσματα που προέκυψαν όμως δεν είναι ιδιαίτερα ενθαρρυντικά για πολλές από αυτές, καθώς η πεδινή πέρδικα είναι ένα εξαιρετικά ευαίσθητο και τρωτό είδος στους άρπαγες. Επίσης η εξοικείωση των εκτρεφόμενων πουλιών με το νέο τους περιβάλλον είναι ιδιαίτερα δύσκολη και χρονοβόρα, με αποτέλεσμα την αποτυχία των απελευθερώσεων στις περισσότερες περιπτώσεις.
Ο Βρετανικός οργανισμός «Game and Wildlife Conservation Trust» και μετά από πολυετή έρευνα και πειράματα, μας δίνει χρήσιμες συμβουλές που αφορούν την απελευθέρωση της πεδινής πέρδικας. Συνοπτικά οι δυο κυριότερες από αυτές είναι:
Σε περιοχές όπου η πυκνότητα της πέρδικας είναι τουλάχιστον 2 ζεύγη ανά τετραγωνικό χιλιόμετρο, η απελευθέρωση πρέπει να απαγορεύεται ενώ η καταπολέμηση των αρπάγων και η βελτίωση των βιοτόπων είναι ουσιαστικά μέτρα για την αύξηση του πληθυσμών, και
Όπου δεν υπάρχει πληθυσμός ή η πυκνότητα είναι πάρα πολύ χαμηλή, η μεταφορά άγριων πουλιών από άλλη περιοχή είναι η καλύτερη μέθοδος. Η σύλληψη πρέπει να γίνεται από έναν υγιή πληθυσμό την περίοδο του φθινοπώρου (τουλάχιστον 25 πουλιά/km2) και το ποσοστό των συλληφθέντων δεν μπορεί να υπερβαίνει το 10% των ήδη υπαρχόντων πουλιών.

Βιβλιογραφία που χρησιμοποιήθηκε
Buner F. and Aebischer N. J. (2008) Guidelines for re-establishing grey partridges through releasing. Game & Wildlife Conservation Trust, Fordingbridge.
Buner F. (2008) Survival, habitat use and disturbance behaviour of re-introduced Grey Partridges Perdix perdix L. in an enhanced arable landscape in the Swiss Klettgau. PhD thesis, University of Basel and Swiss Ornithological Institute Sempach.
Kuijper D., Oosterveld E. and Wymenga E. (2009) Decline and potential recovery of the European grey partridge (Perdix perdix) population—a review. Eur. J. Wildl. Res. 55: 455-463.
Parish D.M.B and Sotherton N.W. (2007) The fate of released captive reared grey partridges Perdix perdix: implications for reintroduction programmes. Wildl. Biol. 13: 140-149.
Potts G.R. and Aebischer N.J. (1995) Population dynamics of the grey partridge Perdix perdix 1793–1993: monitoring, modelling and management. Ibis 137:s29–s37
Το παρόν έχει δημοσιευθεί στον ''Πάνθηρα'' του 2010

Τετάρτη 15 Σεπτεμβρίου 2010

Αύξηση της στήριξης της Ε.Ε. στον τομέα της μελισσοκομίας με 2,5 εκατ. ευρώ στην Ελλάδα


Τα εθνικά προγράμματα 27 κρατών μελών για τη βελτίωση της παραγωγής και της εμπορίας των προϊόντων μελισσοκομίας για την περίοδο 2011-2013 ενέκρινε η Ευρωπαϊκή Επιτροπή. Η συνδρομή της ΕΕ στη χρηματοδότηση των προγραμμάτων αυξήθηκε κατά περίπου 25% σε σχέση με την προηγούμενη περίοδο (2008-2010), δηλαδή από 26 εκατ. ευρώ ανήλθε σε 32 εκατ. ευρώ ετησίως. Η καλή κατάσταση του τομέα της μελισσοκομίας είναι ένα ευαίσθητο θέμα, δεδομένου του σημαντικού ρόλου των μελισσών στην επικονίαση. Σύμφωνα με τα στοιχεία της Επιτροπής, η Ελλάδα έχει τις περισσότερες κυψέλες μελισσών στην ΕΕ (1,5 εκατομμύρια), μετά την Ισπανία (2,5 εκατομμύρια).

Τα τελευταία έτη, ο τομέας αντιμετωπίζει πρωτοφανή θνησιμότητα των μελισσών, πράγμα το οποίο καθιστά την οικονομική κατάσταση δύσκολη για τους μελισσοκόμους και αποτελεί απειλή για τη βιοποικιλότητα. Τα εθνικά προγράμματα αποτελούν, επί του παρόντος, το μόνο διαθέσιμο εργαλείο για την εν μέρει αντιστάθμιση της απώλειας των μελισσών. Τα κράτη μέλη είναι ικανοποιημένα με τα αποτελέσματα των εν λόγω προγραμμάτων και οι θετικές συνέπειες των μέτρων που χρηματοδοτούνται στο πλαίσιο των εθνικών προγραμμάτων για τον τομέα αναγνωρίζονται ευρέως από τους μελισσοκόμους. Στο πλαίσιο αυτό, η Επιτροπή αποφάσισε να αυξήσει τον συνολικό ετήσιο προϋπολογισμό που χορηγείται για τη συγχρηματοδότηση των εθνικών προγραμμάτων σε 32 εκατ. ευρώ ανά έτος για το 2011, 2012 και 2013, σε σχέση με το επίπεδο της συγχρηματοδότησης (26 εκατ. ευρώ) που ήταν διαθέσιμο κατά την περίοδο 2008-2010. Η αύξηση αυτή θα επιτρέψει τη βελτίωση της αποτελεσματικότητας των προγραμμάτων και αποδεικνύει τη δυναμική προσέγγιση της Επιτροπής για την επίλυση των προβλημάτων που αντιμετωπίζει ο ιδιαίτερα ευαίσθητος αυτός τομέας. Όλα τα κράτη μέλη κοινοποίησαν τα εθνικά μελισσοκομικά προγράμματά τους στην Επιτροπή. Τα προγράμματα αφορούν μέτρα όπως: η καταπολέμηση της βαρρόας, ο εξορθολογισμός της εποχικής μετακίνησης, η στήριξη των εργαστηρίων, η ανασύσταση του μελισσοκομικού κεφαλαίου, τα προγράμματα εφαρμοσμένης έρευνας και η τεχνική βοήθεια. Τα 27 προγράμματα είναι επιλέξιμα για συγχρηματοδότηση.

Δείτε εδώ την ανακοίνωση της Ε.Ε.

ΠΗΓΗ: agrotypos

Τρίτη 14 Σεπτεμβρίου 2010

Ω Ρ Ι Ω Ν - Το ΔΙΚΤΥΟ των ΚΥΝΗΓΩΝ


Δελτίο Τύπου

Οικολογικό Έγκλημα
Αγρια Πανίδα, Νοικοκυριά και Επιχειρήσεις στο Στόχαστρο των «Οικολόγων»
Πριν λίγες μέρες, στην περιοχή της Καστοριάς και της Σιάτιστας, διαπράχθηκε ένα οικολογικό έγκλημα το οποίο αποτελεί τον τελευταίο κρίκο από μια αλυσίδα δράσεων που εξελίσσονται τα τελευταία χρόνια στη Δυτική Μακεδονία με πρόσχημα τα δικαιώματα των ζώων. Δράστες είναι κάποιοι γνωστοί - άγνωστοι που κινούνται στον χώρο των ακραίων (σε επίπεδο τρομοκρατίας) «οικολογικών» ομάδων.

Οι αυτόκλητοι «υπερασπιστές» των δικαιωμάτων των ζώων, χωρίς την παραμικρή έγνοια για την τοπική κοινωνία αλλά και την άγρια πανίδα της περιοχής, επέδραμαν νύχτα σε ένα εκτροφείο δυναμικότητας 50.000 γουνοφόρων ζώων (μινκ) και κατέστρεψαν τις εγκαταστάσεις και την περίφραξή του. Με την πράξη τους αυτή έστειλαν 50.000 πεινασμένα σαρκοφάγα ζώα στους γειτονικούς οικισμούς, στις αυλές των σπιτιών και των σχολείων, στα κοτέτσια και στους στάβλους της περιοχής. Να σημειωθεί ότι τα μινκ αναπαράγονται και εκτρέφονται σε κλειστές και ελεγχόμενες συνθήκες με σκοπό τη μετέπειτα επεξεργασία και πώληση του δέρματός τους. Είναι μια δραστηριότητα που αποτελεί νόμιμη κτηνοτροφική εκμετάλλευση, όπως για παράδειγμα τα βουστάσια και τα πτηνοτροφεία, που εξασφαλίζουν τη διατροφή μας με το κρέας, το γάλα και τα αυγά αλλά και την ένδυση και υπόδησή μας με το μαλλί και το δέρμα των εκτρεφόμενων ζώων.

Εκτός των καταστροφικών επιπτώσεων που έχει η επιδρομή χιλιάδων σαρκοφάγων ζώων στο οικόσιτο ζωικό κεφάλαιο των αγροτικών οικισμών της ευρύτερης περιοχής, η άγρια πανίδα και κυρίως τα πτηνά, τα μικρά θηλαστικά και τα αμφίβια (συμπεριλαμβανόμενων και σπάνιων ειδών που διαβιούν ή διέρχονται από τη Δυτική Μακεδονία), δηλαδή όλα αυτά που συνθέτουν μεταξύ άλλων την πολύτιμη βιοποικιλότητα της περιοχής, θεωρείται βέβαιο πως θα υποστούν σημαντική πληθυσμιακή συρρίκνωση και ίσως, σε μερικές περιπτώσεις, ολοκληρωτικό αφανισμό.

Σήμερα, δύο εβδομάδες μετά την «απελευθέρωση» των μινκ, έχει διαπιστωθεί η παρουσία τους σε ακτίνα μεγαλύτερη των 50 χιλιομέτρων από το εκτροφείο που παραβιάστηκε. Με τους ρυθμούς επέκτασής τους είναι θέμα ημερών η εμφάνισή τους στους γειτονικούς νομούς. Μάλιστα, σύμφωνα με τα όσα μεταδίδουν τα τοπικά ΜΜΕ, έχουν εμφανιστεί μινκ στα χωριά της κοινότητας Αρρένων του Γράμμου καθώς και στον Δήμο Κορεστείων που γειτνιάζει με την περιοχή των Πρεσπών. Με αυτά τα δεδομένα θεωρείται βέβαιο πως τα ζώα αυτά θα εγκατασταθούν και θα αναπαραχθούν σε όλη τη Δυτική Μακεδονία με απρόβλεπτες συνέπειες για τη βιοποικιλότητα της περιοχής.

Να σημειωθεί ότι στην περιοχή υπάρχουν σημαντικοί υγροβιότοποι εθνικής και ευρωπαϊκής σημασίας όπως:
- Η λίμνη της Μικρής Πρέσπας που προστατεύεται από την συνθήκη Ramsar και στην οποία είναι θέμα ημερών πια να εγκατασταθούν τα απελευθερωμένα μινκ αν δεν έχουν ήδη εμφανιστεί
- Ο Εθνικός Δρυμός Πρεσπών που είναι ένα βιογενετικό απόθεμα και περιοχή Natura (GR1340001 SCI/SPA)
- Η λίμνη της Καστοριάς (Ορεστιάδα) που είναι περιοχή Natura (GR1320001 SCI, GR1320003 SPA) στην οποία ήδη έχει εγκατασταθεί ένας τεράστιος αριθμός μινκ.
- Τα Στενά του Αλιάκμoνα που είναι περιοχή Natura (GR1210002 SCI) και το Δέλτα με τις εκβολές του που είναι υγροβιότοπος Ramsar αλλά και περιοχή Natura (GR1220002 SCI)
Σε όλες τις παραπάνω περιοχές κινδυνεύουν όλα τα ενδημικά και αποδημητικά είδη να υποστούν σημαντική καταστροφή εάν δεν ληφθούν άμεσα μέτρα και εξακολουθήσει ο ρυθμός διασποράς και επέκτασης των απελευθερωθέντων μινκ. Ελπίζουμε και ευχόμαστε να μην έχουν επεκταθεί ήδη και στις μικρές ορεινές λίμνες, που ανήκουν στο εθνικό πάρκο της Βόρειας Πίνδου, εξαλείφοντας τα σπάνια και μοναδικά ενδημικά είδη του τρίτωνα και γενικότερα το οικοσύστημα των ορεινών αυτών λιμνών.

Πέραν του κινδύνου εξαφάνισης από τους υγροβιότοπους της Δυτικής Μακεδονίας πολλών υδρόβιων και αμφίβιων οργανισμών που αποτελούν την κύρια τροφή των μινκ, σοβαρό πρόβλημα ανταγωνισμού λόγω του υπερβολικά μεγάλου αριθμού των απελευθερωθέντων ζώων θα αντιμετωπίσει και η Βίδρα (Lutra lutra) η οποία είναι ένα αυστηρά προστατευόμενο ενδημικό είδος που απαντάται στα ποτάμια και στις λίμνες της περιοχής. Αν ο πληθυσμός των μινκ που θα επιβιώσουν διατηρηθεί σε τόσο μεγάλη πυκνότητα, ακόμη σοβαρότερο πρόβλημα θα παρουσιαστεί την άνοιξη με την άφιξη των μεταναστευτικών πτηνών (πελεκάνοι, αγριόπαπιες, κύκνοι κλπ) στις λίμνες και στα ποτάμια της περιοχής, τα αυγά και τα μικρά πουλάκια των οποίων θα καταστραφούν ολοκληρωτικά.

Είναι προφανές, από τις ανακοινώσεις που ακολούθησαν ανάλογες ενέργειες στο παρελθόν, πως οι δράστες αδιαφορούν για τις καταστροφικές επιπτώσεις που έχουν οι «απελευθερώσεις» τους στο ανθρωπογενές και στο ευρύτερο φυσικό περιβάλλον. Όπως επίσης αδιαφορούν για τους κινδύνους που διατρέχουν τα μικρά παιδιά των χωριών από τα σαρκοφάγα ζώα που περιφέρονται πλέον ανεξέλεγκτα στις αυλές τους. Είναι χαρακτηριστικό ότι δεν δίστασαν, σε παλαιότερη «απελευθέρωση», όταν ένα μικρό κοριτσάκι κινδύνεψε, να κατηγορήσουν τους γονείς του για ανάρμοστη και υποκριτική συμπεριφορά επειδή έκαναν το αυτονόητο και μετέφεραν προληπτικά το παιδί σε ιατρείο.

Μέχρι πρόσφατα ήταν συνηθισμένο, μετά από κάθε περιβαλλοντική μελέτη που συνήθως εκπονούσε κάποια οικολογική οργάνωση, να προκύπτουν απαγορεύσεις και περιορισμοί σε διάφορες χρήσεις γης οι οποίες στερούσαν αναίτια την κάρπωση των ανανεώσιμων φυσικών πόρων από τους ντόπιους κατοίκους οι οποίοι σταδιακά αποκλείονται και εκδιώκονται από τη γη των πατεράδων τους στο όνομα μιας «ψευδεπίγραφης» προστασίας του περιβάλλοντος. Προστασία που πρεσβεύουν διάφοροι αυτόκλητοι ή διορισμένοι διαχειριστές που με ολοκληρωτική νοοτροπία μοιράζουν ανέξοδες απαγορεύσεις εκ του μακρόθεν.

Σήμερα βλέπουμε πως η προσέγγιση των «οικολόγων» γίνεται πλέον επιθετική και χρησιμοποιούνται τρομοκρατικές μέθοδοι που αποτελούν απειλή, όχι μόνο για το φυσικό περιβάλλον αλλά και για την ίδια την τοπική κοινωνία. Το συγκεκριμένο συμβάν, αποδεικνύει ξεκάθαρα πως η υιοθέτηση ακραίων ζωολατρικών ιδεολογιών από «οικολογικές» ομάδες, μπορεί να οδηγήσει σε εγκληματικές και τρομοκρατικές ενέργειες, από τις οποίες δεν λείπουν και οι απειλές κατά των ανθρώπων που δραστηριοποιούνται ακόμη στην ευρύτερη περιοχή προσπαθώντας να εξασφαλίσουν το μέλλον της οικογένειας και των παιδιών τους. Εκτιμούμε πως κάθε ανάλογη εγκληματική ενέργεια πρέπει να αντιμετωπίζεται ξεκάθαρα και καταδικαστικά, τόσο από την κοινωνία όσο και από την πολιτεία.

Από την άλλη πλευρά, οι ανακοινώσεις του τύπου «να βρεθούν τρόποι σταδιακής και οριστικής μετάβασης σε μια νέα εποχή, όπου η γουνοποιία θα αντικατασταθεί με εναλλακτικές παραγωγικές δραστηριότητες» που εξέδωσαν στο παρελθόν σε παρόμοιες περιπτώσεις μερικές επίσημες οικολογικές οργανώσεις προσπαθώντας να δικαιολογήσουν τον αγώνα τους κατά των γουνοποιητικών επιχειρήσεων, εμπεριέχουν τον σπόρο της αμφισβήτησης και της καταδίκης νόμιμων ανθρώπινων δραστηριοτήτων που αφορούν κτηνοτροφικές εκμεταλεύσεις και εντείνουν παρά λύνουν το πρόβλημα που έχει δημιουργηθεί, επικροτώντας έμμεσα την παραβατική δράση ακραίων «οικολογικών» oργανώσεων.

Είναι προφανές πως δεν είναι εύκολο να αντιληφθούν οι οικολογικές ομάδες και οργανώσεις, είτε είναι τοπικής είτε εθνικής εμβέλειας, ότι εκτός από τα δικαιώματα των ζώων για τα οποία αγωνίζονται, υπάρχουν και τα δικαιώματα των ανθρώπων της περιοχής που πρέπει να δουλέψουν σκληρά για να επιβιώσουν στη δύσκολη πραγματικότητα που βιώνουμε όλοι μας.

Δεδομένου ότι διανύουμε το έτος της βιοποικιλότητας, θα περίμενε κανείς πως θα υπάρξει άμεση κινητοποίηση για να ελαχιστοποιηθούν οι συνέπειες της ανούσιας αυτής πράξης στο φυσικό περιβάλλον της περιοχής. Πέραν από την κινητοποίηση των φορέων της τοπικής αυτοδιοίκησης που μαζεύουν καθημερινά από τους δρόμους και τους κοινόχρηστους χώρους εκατοντάδες πτώματα νεκρών ζώων, ώστε να εξασφαλιστούν τουλάχιστον στοιχειώδεις συνθήκες υγιεινής των κατοίκων, η απουσία των αρμοδίων για την προστασία του περιβάλλοντος κρατικών φορέων στο συνεχιζόμενο έγκλημα κατά του φυσικού περιβάλλοντος είναι χαρακτηριστική. Τόσο το αρμόδιο Υπουργείο Περιβάλλοντος Ενέργειας και Κλιματικής Αλλαγής όσο και η αρμόδια Δασική Υπηρεσία, όχι μόνο δεν ανέλαβαν κάποια πρωτοβουλία, αλλά δεν έχουν εκδώσει μέχρι σήμερα κανένα δελτίο τύπου σχετικά με το συμβάν.

Η κυβέρνηση και τα συναρμόδια υπουργεία καλούνται να λάβουν επιτέλους τα αναγκαία προληπτικά μέτρα για την προστασία της περιουσίας των πολιτών από τις εγκληματικές πράξεις μερικών επικίνδυνων φανατικών. Καλούνται να προστατεύσουν την άγρια πανίδα της περιοχής από την επερχόμενη πιθανή καταστροφή εφαρμόζοντας ό,τι προβλέπεται από τη Σύμβαση της Βέρνης για την αντιμετώπιση της εισβολής ξενικών ειδών και την επαναφορά της ισορροπίας στο πληγέν οικοσύστημα. Καλούνται να επιδείξουν τη δέουσα υπευθυνότητα και να καταρτίσουν Εθνικό Σχέδιο ορθής Περιβαλλοντικής Ενημέρωσης. Σχέδιο που θα αντικαταστήσει τις αποσπασματικές και άκρως επικίνδυνες (όπως αποδεικνύεται) προσεγγίσεις που παρατηρούνται σήμερα, με τις διάφορες "οικολογικές" ΜΚΟ να αποτελούν την κύρια πηγή ενημέρωσης στα σχολεία και την κοινωνία, παρά το γεγονός πως τόσο οι ίδιες όσο και οι πληροφορίες που διαδίδουν δεν υπόκεινται σε κανένα θεσμικό έλεγχο. Εκτιμούμε πως φαινόμενα σαν το παραπάνω πηγάζουν από τη θεσμική εγκατάλειψη της υπαίθρου και την άνευ όρων παράδοσή της σε διάφορους αυτόκλητους σωτήρες οι οποίοι αν και δεν αποκλείεται να έχουν καλές προθέσεις, δεν εξασφαλίζεται με κανένα τρόπο πως θα έχουν τα ανάλογα αποτελέσματα.

Για τον Ωρίωνα
Με εκτίμηση,
O Πρόεδρος Δημήτρης Χριστοδουλάκης
Ο Γ.Γραμματέας Νίκος Παπαϊωάννου
Ωρίων

Και η άλλη άποψη:
Η απελευθέρωση των γουνοφόρων μινκ είναι κατ’ εξοχήν πράξη πολιτική
Θέμης Δημητρακόπουλος, 02/09/2010

--------------------------------------------------------------------------------
Πολύς θόρυβος έγινε για την απελευθέρωση, πριν λίγες μέρες, 52.000 μινκ από δύο εκτροφεία στην περιοχή της Καστοριάς και της Σιάτιστας. Ακούστηκαν επιχειρήματα για την οικονομική καταστροφή των επιχειρηματιών, για διατάραξη του ντόπιου οικοσυστήματος (που οι ίδιοι οι άνθρωποι έχουμε διαταράξει, ίσως ανεπανόρθωτα, με την ασυλλόγιστη δράση μας απέναντι στο περιβάλλον και την ίδια τη ζωή), για καταδίκη σε θάνατο(!) από ασιτία και άλλες αιτίες των άτυχων ζώων –ποιων; των ζώων που προορίζονταν πολύ σύντομα για εκδορά και φριχτή θανάτωση– για αντι-οικολογική, ανεύθυνη και αντικοινωνική συμπεριφορά κλπ. Μάλιστα υπήρξαν ανακοινώσεις και από τοπικές οικολογικές πολιτικές κινήσεις που απεκδύονται κάθε είδους ευθύνης, καταδικάζοντας την απελευθέρωση των μινκ ως πλήγμα στην τοπική οικονομία και το οικοσύστημα της περιοχής, κάνοντας λόγο για «τυφλές και παράνομες απελευθερώσεις γουνοφόρων».

Ωστόσο νομίζω ότι μας διαφεύγει, πάνω απ’ όλα, η πιο ουσιαστική πλευρά του ζητήματος που δεν είναι άλλη από την πολιτική του διάσταση. Γιατί στην πραγματικότητα, τα 52.000 απελευθερωθέντα μινκ δεν ήταν παρά αιχμάλωτοι πολέμου, ενός ακήρυκτου καθημερινού πολέμου ανάμεσα σε εκείνα τα ανθρώπινα ζώα (το εννοώ με την κυριολεκτική σημασία) που θεωρούν το είδος μας επικυρίαρχο και με πλήρη ιδιοκτησιακά δικαιώματα εκμετάλλευσης πάνω στη φύση και τα υπόλοιπα μη ανθρώπινα ζώα – μια στρεβλή αντίληψη που βρίσκεται στη βάση ακριβώς της σημερινής παγκόσμιας οικολογικής, και όχι μόνο, κρίσης– και στα υπόλοιπα μη ανθρώπινα ζώα με τα οποία μοιραζόμαστε, προς μεγάλη τους ατυχία, τον πλανήτη μας. Ενός πολέμου με θύτες και θύματα, με σφαγές αμάχων και νηπίων (το κυνήγι και η εξόντωση με ρόπαλα των μωρών της φώκιας το πιο γνωστό παράδειγμα), με καθημερινούς ποταμούς αίματος στα σφαγεία και τα εκδοροσφαγεία του «πολιτισμένου» μας κόσμου.

Παρένθεση: πόσο με εντυπωσιάζει κάθε φορά που διαβάζω για τον αποτροπιασμό «φιλόζωων» και γενικά ευαίσθητων συμπολιτών μας για περιστατικά όπως η πρόσφατη ομαδική δηλητηρίαση-δολοφονία αδέσποτων σκυλιών και γατιών στα Χανιά και αλλού (αμέτρητες, δυστυχώς, οι περιπτώσεις στη χώρα μας) ή για τις από τηλεοράσεως προβαλλόμενες θηριωδίες κατά των άλλων όντων του πλανήτη – κυνήγι των φαλαινών, ετήσια σφαγή των δελφινιών στα Νησιά Φερόε, το πρόσφατο πνίξιμο σε ποτάμι της Βοσνίας 6 κουταβιών από μια έφηβη που βιντεοσκόπησε το κατόρθωμά της κλπ… Κι όμως οι ίδιοι κλείνουν τα μάτια στην εξόντωση με οδυνηρό τρόπο (πολλές φορές τα γδέρνουν μισο-ζωντανά, με πλήρεις τις αισθήσεις τους) χιλιάδων γουνοφόρων ζώων που ζουν μια σύντομη, φρικτή ζωή αιχμαλωσίας στα όσα εκτροφεία έχουν απομείνει στη χώρα μας κι αλλού (ευτυχώς, η μείωση στη ζήτηση της γούνας τα τελευταία χρόνια, που οφείλεται στους αγώνες δεκαετιών των μαχητών για τα δικαιώματα των ζώων και την ολοένα αυξανόμενη περιβαλλοντική συνειδητοποίηση, έχει οδηγήσει στη συρρίκνωση αλλά όχι στην οριστική εξάλειψη αυτής της αποτρόπαιης επιχειρηματικής δραστηριότητας).

Επανέρχομαι: η πρόσφατη απελευθέρωση των δύστυχων μινκ στη Βόρεια Ελλάδα είναι στην ουσία της μια καθαρά πολιτική πράξη. Πρόκειται για πολιτικό μαχητικό ακτιβισμό, όπως η απελευθέρωση αιχμαλώτων πολέμου από στρατόπεδα συγκέντρωσης, ή η απελευθέρωση σκλάβων στον αμερικανικό νότο πριν την κατάργηση της δουλείας – πράξεις εξίσου παράνομες στην εποχή τους και στο συγκεκριμένο κοινωνικο-οικονομικό πλαίσιο όπου τελέστηκαν.

Δεν πρόκειται λοιπόν για έγκλημα κατά της ιδιοκτησίας, όπως παρουσιάζεται από τη μεριά των επιχειρηματικών συμφερόντων και μερίδας των ΜΜΕ που τα υπηρετεί (ή ακόμη και από άγνοια και αδιαφορία για τις πραγματικές διαστάσεις του ζητήματος) αλλά για πράξη υπεράσπισης του πιο σημαντικού δικαιώματος: του δικαιώματος στη ζωή του κάθε όντος. Σαν τέτοια οφείλει να την κρίνει ο οποιοσδήποτε – και πολύ περισσότερο όποιος θέλει να λογίζει εαυτόν Πράσινο και Αριστερό.

Το επιχείρημα ότι απελευθερώνοντάς τα, οι πολιτικοί ακτιβιστές τα οδήγησαν σε σίγουρο θάνατο, λόγω της αδυναμίας των ζώων να επιβιώσουν σε ένα άξενο γι’ αυτά οικοσύστημα, είναι κενό και εκ του πονηρού. Αν τα άφηναν δηλαδή να σφαγούν και να γίνουν αντικείμενο στυγνής οικονομικής εκμετάλλευσης από τους επιχειρηματίες, θα ήταν καλύτερα; Τουλάχιστον τους χάρισαν μια ψευδαίσθηση ελεύθερης ζωής, έστω και για λίγο. Και το σημαντικότερο: επέφεραν βαρύτατο οικονομικό πλήγμα στον εχθρό –έχουμε πόλεμο, μην τον ξεχνάμε–, καθιστώντας τον πιθανότατα ανίκανο να συνεχίσει την «ευγενή» επιχειρηματική του δραστηριότητα της θανάτωσης και εκδοράς αθώων πλασμάτων που το μόνο τους έγκλημα είναι ότι γεννήθηκαν με γούνα.

Μακάρι να ζούσαμε σε έναν κόσμο όπου κανείς δεν θα αγόραζε γούνες, όπου κανείς δεν θα ζητούσε προϊόντα που είναι απόρροια βασανισμού και, εξευτελιστικής της περισσότερες φορές, θανάτωσης άλλων πλασμάτων που μαζί τους μοιραζόμαστε τον πλανήτη μας. (Σκεφτείτε, αλήθεια, να έγδερναν το σκυλάκι σας ή τη γάτα σας για να πάρουν τη γούνα του ή για να τα μαγειρέψουν στο φούρνο – μην χασκογελάτε, στην Κίνα είναι γνωστά delicatessen, πράγμα που αποδεικνύει ότι είναι απλά και μόνο θέμα κοινωνικών ταμπού και συγκυριακών αντιλήψεων της κάθε κοινωνίας). Όμως δυστυχώς, αυτός ο κόσμος φαίνεται πως αργεί ακόμη.

Μέχρι τότε, πράξεις όπως αυτή της απελευθέρωσης των αιχμάλωτων, καταδικασμένων σε οδυνηρό θάνατο μινκ, πρέπει να αντιμετωπίζονται ως πράξεις πολιτικές, απέναντι στις οποίες καλούμαστε να πάρουμε ο καθένας θέση.

Προσωπικά, χαιρετίζω κάθε πολιτικό ακτιβισμό που είναι υπέρ της ζωής στην όποια της μορφή, όσο παράνομος κι αν κρίνεται με καθεστωτικά, συγκυριακά κριτήρια και νόμους, με τη βεβαιότητα ότι ο κόσμος θα αλλάξει μόνο αν αλλάξουμε κι εμείς οι ίδιοι – πράγμα που ισχύει και με το παραπάνω για την Αριστερά μας για την οποία θέλουμε να είμαστε υπερήφανοι.

Θέμης Δημητρακόπουλος

Μέλος της Πανελλαδικής Πολιτικής Επιτροπής της Δημοκρατικής Αριστεράς

Κυριακή 12 Σεπτεμβρίου 2010

Οι προστατευόμενες περιοχές απειλούνται από τη λαθροθηρία


Οι περιβαλλοντικές οργανώσεις εκφράζουν την ανησυχία τους για τα πολλαπλά κρούσματα λαθροθηρίας που σημειώνονται το τελευταίο χρονικό διάστημα στη χώρα μας.
Σύμφωνα με δημοσίευμα της εφημερίδας «Έθνος», τα άγρια ζώα βρίσκονται τραυμάτισμένα ακόμα και σε περιοχές που προστατεύονται από τη διεθνή νομοθεσία λόγω της οικολογικής αξίας τους.
Το πιο πρόσφατο περιστατικό καταγράφηκε στην προστατευόμενη περιοχή της Βραυρώνας, όπου περισυνελέγη ένα πυροβολημένος πετρίτης από τους φύλακες του αρχαιολογικού μουσείου.
Η περιοχή είναι ενταγμένη στο Δίκτυο Περιοχών Natura, όπου απαγορεύεται το κυνήγι.
Πριν μερικούς μήνες είχε βρεθεί ακόμη ένας πετρίτης χτυπημένος από όπλο.
Ο διευθυντής της Ορνιθολογικής Εταιρείας κ. Ξενοφών Κάππας δήλωσε ότι «Δεν έχει κανένα νόημα να θεσπίζουμε περιοχές ως προστατευόμενες αν δεν μπορούμε πραγματικά να τις προστατεύσουμε. Προκλητικές ενέργειες σαν κι αυτή δείχνουν την αδιαφορία και την παντελή αδυναμία των αρμοδίων για ουσιαστική προστασία της βιοποικιλότητας. Τα μέτρα πρέπει να είναι άμεσα».
Υπεύθυνοι της Εταιρείας και του Συλλόγου Προστασίας και Άγριας Ζωής- ΑΝΙΜΑ, αναφέρουν ένα περιστατικό που σημειώθηκε πρόσφατα: ολόκληρη ομάδα με πλωτά εισήλθε παράνομα στην προστατευόμενη περιοχή της Στροφιλιάς αποδεκατίζοντας τα υδρόβια της λιμνοθάλασσας, ενώ κανένας αρμόδιος φορέας δεν αντέδρασε.
Η κ. Μ. Γανωτή, συντονίστρια δράσεων της ΑΝΙΜΑ δήλωσε ότι «Δεν μπορεί η πολιτεία να μην αναλαμβάνει τις ευθύνες της και να περιμένει από 250 ομοσπονδιακούς θηροφύλακες, όσο ευσυνείδητοι κι αν είναι, να φυλάξουν την ελληνική ύπαιθρο. Μην ξεχνάμε ότι ανάμεσά τους μετράμε ήδη θύματα. Απαιτείται άμεσα η ενεργοποίηση της δασοφυλακής και των μηχανισμών φύλαξης της υπαίθρου».
ΠΗΓΗ: econews

Πρέπει να καταλάβουν οι υπεύθυνοι ''άρχοντες'' του τόπου ότι αν δεν φτιάξουν δρόμους, θα συνεχίσουν οι ''λάθος'' οδηγοί να σκοτώνονται μαζί με τους σωστούς.
Αν δεν πατάξουν το φακελάκι, θα συνεχίσουν να σπιλώνονται και οι σωστοί γιατροί.
Αν δεν κλείσουν στην φυλακή τους λαδιάριδες πολιτικούς θα συνεχίσει ο κόσμος να βρίζει την πολιτική.
Ο νοών νοείτω.

Παρασκευή 10 Σεπτεμβρίου 2010

Μελισσοκομικά περιοδικά



Μόλις γύρισα στο σπίτι από μια δύσκολη μέρα στην δουλειά, όπου -σπάνιο πράγμα- δεν είχα χρόνο ούτε τα μελίσσια μου να σκεφτώ, και βρήκα να με περιμένει το ''μελισσοκομικό βήμα''.
Στο ''πόδι'' ξεφύλλισμα, και καμαρώνω στην σελίδα 10 τον φίλο Μάρκο Αλιπραντή να ξεναγεί τους ανθρώπους του περιοδικού στην μελισσοκομική Πάρο.
Φίλε Μάρκο υποκλίνομαι.
Πάω να το ξαναδιαβάσω.
Στην σελίδα 61 αναφορά στο blog Melissokosmos και στον φίλο Βασίλη.
Στην σελίδα 16 και 17, αναφορά στην πολύ σημαντική κίνηση των μελισσομπλογκάδων κατά των ραντισμάτων.
Την ίδια αναφορά έχει και η ''Μελισσοκομική επιθεώρηση'' όπου εδώ εκτός από εκτενή αναφορά στις σελίδες 317-318, έχουμε γίνει και εξώφυλλο.
Σε αυτό το περιοδικό υπάρχει αναφορά στο blog Γαλιφιανή μέλισσα, μελισσομάντρι και Ερευνώ και μαθαίνω.
Μπράβο σε όλους παιδιά, καλή συνέχεια.

Πέμπτη 2 Σεπτεμβρίου 2010

Δηλητηριασμένο δόλωμα σκότωσε λύκο στην περιοχή Νυμφαίου Φλώρινας


Νεαρός αρσενικός λύκος, 1,5 έτους εντοπίστηκε σε άσχημη κατάσταση από διερχόμενο ποδηλάτη στην περιοχή του Νυμφαίου της Φλώρινας, το πρωί της Κυριακής 29 Αυγούστου.

Η Ομάδα Άμεσης Επέμβασης του ΑΡΚΤΟΥΡΟΥ επιχείρησε για τη διάσωσή του, παρείχε στο λύκο τις πρώτες βοήθειες και στη συνέχεια τον μετέφερε στον Κτηνιατρικό Σταθμό Περίθαλψης Άγριων Ζώων του ΑΡΚΤΟΥΡΟΥ. Δυστυχώς, λίγο αργότερα ο λύκος εξέπνευσε από πνευμονικό οίδημα.

Η νεκροψία του ζώου πραγματοποιήθηκε σε συνεργασία με την Κτηνιατρική Σχολή του ΑΠΘ και οι μακροσκοπικές ενδείξεις συστήνουν δηλητηρίαση από κατανάλωση φόλας. Τα δείγματα που ελήφθησαν έχουν σταλεί για περαιτέρω τοξικολογικές αναλύσεις.
Δυστυχώς, η χρήση δηλητηριασμένων δολωμάτων αποτελεί μία ακόμη σοβαρή απειλή για τη βιοποικιλότητα. Πρόκειται για διαδεδομένη και παράνομη μέθοδο για τη θανάτωση άγριων ζώων (πολλά από τα οποία είναι απειλούμενα) που προκαλούν ζημιές σε παραγωγούς, όσο και ζώων που θεωρούνται ανταγωνιστικά προς άλλα ζώα (ποιμενικοί σκύλοι) ή άλλες ανθρώπινες δραστηριότητες (όπως το κυνήγι).

Ο ΑΡΚΤΟΥΡΟΣ σε συνεργασία με το Μουσείο Φυσικής Ιστορίας Κρήτης καθώς και φορείς από την Ισπανία και την Πορτογαλία ξεκινά το πρόγραμμα LIFE με τίτλο: «ΚΑΙΝΟΤΟΜΕΣ ΕΝΕΡΓΕΙΕΣ ΓΙΑ ΤΗΝ ΑΝΤΙΜΕΤΩΠΙΣΗ ΤΗΣ ΠΑΡΑΝΟΜΗΣ ΔΗΛΗΤΗΡΙΑΣΗΣ ΣΕ ΜΕΣΟΓΕΙΑΚΕΣ ΠΙΛΟΤΙΚΕΣ ΠΕΡΙΟΧΕΣ ΤΗΣ ΕΕ».

Ο κύριος στόχος του πενταετούς προγράμματος είναι να καθιερωθεί μια σειρά καινοτόμων ενεργειών με την προοπτική να καταστεί αποτελεσματικότερη η αντιμετώπιση της χρήσης δηλητηριασμένων δολωμάτων. Οι καινοτόμες μέθοδοι συνίστανται στη δημιουργία και λειτουργία τριών δικτύων ενάντια στην παράνομη χρήση δηλητηριασμένων δολωμάτων (το δίκτυο κτηνοτρόφων, των Δασαρχείων που εποπτεύουν κυνηγετικές περιοχές, και των δήμων) στις πιλοτικές περιοχές των τριών χωρών (Ισπανία, Πορτογαλία και Ελλάδα). Τα δίκτυα αυτά θα συμμετέχουν ενεργά στην αντιμετώπιση της απειλής και συγχρόνως θα λειτουργούν ως μεσολαβητές μεταξύ των πολιτών και των Αρχών που απαγορεύουν χρήση του δηλητηρίου προστατεύοντας τη βιοποικιλότητα καθώς και των οργανώσεων (Εθνικών και Διεθνών) που δραστηριοποιούνται ενάντια σε αυτή την παράνομη πρακτική.

Άλλες δράσεις που θα υλοποιηθούν θα διερευνούν τα προβλήματα που επιτείνουν την παράνομη αυτή πρακτική: Μείωση των αρπακτικών (πουλιών και θηλαστικών), έλλειψη κανονισμών κυνηγιού, έμμεσοι τρόποι εκδίκησης άλλων ανθρώπων κτλ. Αυτά τα κίνητρα πρέπει να εξεταστούν ως υπαρκτό πρόβλημα και ως τμήμα των αβάσιμων προκαταλήψεων και των ανησυχιών που καθιερώνονται στη συνείδηση αυτών των ομάδων.

Το πρόγραμμα θα ολοκληρωθεί με τη δημιουργία και λειτουργία τηλεφωνικής γραμμής την οποία θα διαχειρίζεται πανελλαδικά ο ΑΡΚΤΟΥΡΟΣ και στην οποία οι πολίτες θα μπορούν να καταγγέλλουν περιστατικά παράνομης χρήσης δηλητηριασμένων δολωμάτων ή απλούστερα θανάτωσης ζώων από φόλες.
ΠΗΓΗ: Αρκτούρος

Δεκάδες κυνηγόσκυλα χάνονται άδικα κάθε χρόνο από δηλητηριασμένα δολώματα.
Παλιά ήταν ένας τρόπος να περιοριστούν τα επιβλαβή (αλεπού, κουνάβι).
Όμως ο τρόπος αυτός εφαρμοζόταν μόνο από τα δασαρχεία και όπου εξακριβωμένα χρειαζόταν.
Σήμερα ο κάθε ψυχοπαθής που δεν θέλει ''παρείσακτους'' στο ''τσιφλίκι'' του σπέρνει φόλες και ότι πάρει ο χάρος.
Μακάρι το πρόγραμμα αυτό του Αρκτούρου να έχει αποτέλεσμα.
Θεωρούμε, ότι πρέπει να συμβάλουμε όλοι σε αυτή την προσπάθεια.