Σκοποβολή πήλινου στόχου...και όμως είναι άθλημα

Η σκοποβολή ως άθλημα ξεκινά περίπου τον 18ο αιώνα και κατάφερε να γίνει ένα αγαπητό άθλημα για πολλούς σε όλο τον κόσμο.
Ο σκοπός είναι να πετύχουμε τον στόχο κάτω από ορισμένους κανόνες, με το όπλο (τόξο, αεροβόλο, πυροβόλο).
Αγαπήθηκε από πολλούς και για έναν άλλον λόγο, ίσως τον πιο σημαντικό. Στην σκοποβολή δεν παίζει σοβαρό ρόλο η σωματική κατάσταση του αθλητή, παρά μόνο η ψυχική του ισορροπία και θέληση.
Γι’ αυτό στις κατηγορίες των αθλητών, βλέπουμε να συμμετέχουν και άτομα που η ηλικία τους για άλλα αθλήματα θα ήταν απαγορευτική.
Μια άλλη ιδιαιτερότητα, είναι ότι απέναντι στον στόχο, ο αθλητής είναι μόνος μαζί με το όπλο του. Ο αντίπαλός του είναι ο ίδιος του ο εαυτός. Προσπαθεί πάντα για το τέλειο, χωρίς να νοιάζεται για το αποτέλεσμα των συναθλητών του. Στο τέλος του αγώνα βλέπει την ατομική του προσπάθεια στο σύνολο των αθλητών.
Αυτά τα γενικά για την σκοποβολή, είναι λίγο πολύ γνωστά σε όλους, μπαίνοντας όμως κάποιος σε αυτή την μεγάλη οικογένεια, ανακαλύπτει έναν κόσμο μαγικό, όπου εκτός απο τον πρωταθλητισμό μπορεί να ψυχαγωγείται ασχολούμενος με το αγαπημένο του όπλο.
Στα αθλήματα της σκοποβολής συγκαταλέγονται και τέσσερα αθλήματα ‘’κατά πήλινου στόχου’’ όπως λέγονται.
Είναι το trap, το skeet, το duble trap και το sporting.
Σε αυτά, ο σκοπευτής έχοντας ως όπλο λειόκαννο (πλαγιόκαννο, super-posse ή αυτογεμές), προσπαθεί κάτω από κανόνες να ‘’σπάσει’’ πήλινους δίσκους που εκτοξεύονται απο ειδικές μηχανές.

To άθλημα του sporting έχει καταφέρει να αποκτήσει τελευταία πολλούς θαυμαστές, λόγω του ότι οι βολές και οι θέσεις των σκοπευτών προσομοιάζουν το κυνήγι.
Τα τρία αθλήματα, skeet, trap, duble trap, είναι ολυμπιακά αθλήματα με υψηλού επιπέδου αθλητές από όλο τον κόσμο. Το sporting δεν είναι ολυμπιακό άθλημα, παρ’ όλα αυτά λόγω της σχέσης του όπως είπαμε με το κυνήγι, αποκτά όλο και περισσότερο κοινό. Μόνο στην Αμερική καταγράφονται 20 εκατομμύρια σκοπευτές.
Στην οπλοφοβική Ελλάδα, ξεκάθαρα, η σκοποβολή αντιμετωπίζεται από την πολιτεία ως άθλημα β’ επιπέδου. Μάταια τα σωματεία και οι σκοπευτές τους προσπαθούν να διατηρήσουν το άθλημα σε κάποιο ύψος,
Τις περισσότερες φορές με ίδια μέσα και χρήματα και με τη πολιτεία όχι μόνο απούσα αλλά αντίπαλο και διώκτη.
Ακόμα και ο απλός κόσμος που δεν έχει ιδέα περί σκοποβολής, στο άκουσμα της λέξης σκοπευτήριο, το μυαλό του πάει στους ταλιμπάν και στους τσετσένους αυτονομιστές. Έχουμε καταντήσει η θέα ενός σκοπευτικού-κυνηγετικού δίκανου, να προκαλεί περισσότερο φόβο από χίλια καλάσνικοφ που πουλιούνται σαν λαχεία στους παράδρομους της Ομόνοιας.
Κατεβαίνοντας μια μέρα από το σπίτι μου, με την θήκη του super-posse για να πάω στο σκοπευτήριο, ακούω μια ηλικιωμένη κυρία να μου λέει ‘’κρατάμε και φονικά εργαλεία έέ’’. Τι να της πω, ότι το πρωί που ξεπαρκάρει για να πάει στα ψώνια της, οι μανάδες μαζεύουν τα παιδάκια τους από το δρόμο μέχρι να φύγει;
Μέχρι να γίνουν οι ολυμπιακοί του 2004, όλα ήταν μέλι γάλα. Φτιάχτηκαν σκοπευτήρια, προβλήθηκαν τα αθλήματα, υποστηρίχτηκαν οι σκοπευτές με τους συλλόγους τους κλπ κλπ.
Μόλις όμως έπεσε και η τελευταία βολή, μόλις πέρασε και το ντάτσουν με τα καρπούζια, μόλις ακούσαμε και το ειρωνικό ‘’ευκαριστούμε Ελλάντα’’, όλοι οι πρώην υποστηρικτές και παρατρεχάμενοι γύρισαν την πλάτη και έτρεξαν να γλεντήσουν με τα κλεψιμέικα, εις υγείαν των κορόιδων. Μέχρι και οι κάμερες του c4i θα ξελιγώνονταν στα γέλια απο ψηλά –αν λειτουργούσαν-.
Οι μηχανές στο ολυμπιακό σκοπευτήριο στο Μαρκόπουλο έμειναν οπλισμένες να σκουριάζουν και οι γύφτοι ξεφόρτωσαν από το ντάτσουν τα καρπούζια και φόρτωσαν ότι σιδερικό μπορούσαν να κουβαλήσουν.
Σήμερα τα σκοπευτήρια πήλινου στόχου στην Ελλάδα
είναι μετρημένα στα δάχτυλα, με το καλλίτερο από αυτά, του σκοπευτικού ομίλου Αχαρνών ‘’ο Πάρνης’’, να είναι κλειστό μέχρι νεοτέρας.
Παρά τις όποιες δυσκολίες και τρικλοποδιές από παράγοντες, μερικοί αθλητές μας δεν το βάζουν κάτω και αγωνίζονται σκληρά για να ακούγεται η Ελλάδα έξω, όχι μόνο ως οικονομικώς παραπαίουσα χώρα άξια χλευασμού, αλλά ως χώρα που παίρνει και κανένα μετάλλιο πού και πού.
Τι να κάνουμε; Βλέπεις η σκοποβολή δεν έχει την τιμιότητα και την διαφάνεια του ποδοσφαίρου.

Πιο κάτω είναι η τελευταία επιτυχία των σκοπευτών μας μέσα από την πένα του skopeftis.gr


<
Με μια λιτή υποδοχή στο αεροδρόμιο "Ελ. Βενιζέλος" το βράδυ της Τετάρτης 16/6/2010 έπεσε και τυπικά η αυλαία του τέταρτου αγώνα της σειράς του Παγκοσμίου Κυπέλλου ISSF πήλινου στόχου που έγινε στο Λονάτο (Ιταλία) από 9-15/6/2010. Ο απολογισμός της ελληνικής ομάδας ήταν ένα ασημένιο μετάλλιο και ένα πολύ μεγάλο πανελλήνιο ρεκόρ στο ομαδικό του σκητ με 364/375.
Στον τελευταίο φετινό αγώνα Παγκοσμίου Κυπέλλου στην Ιταλία που μετείχαν 520 αθλητές και αθλήτριες η Ελλάδα ευτύχισε να πάρει το ασημένιο μετάλλιο στο σκητ με το Νίκο Μαυρομμάτη (148/150) που κρίθηκε μετά από έναν συγκλονιστικό τελικό και ένα shoot - off (10-9) που έκοβε την ανάσα. Η χώρα μας πήρε την έκτη θέση (μαζί με Κροατία και Ρωσία) ανάμεσα στις 11 χώρες (από τις 72 μετέχουσες) που ευτύχησαν να πάρουν μετάλλιο στην Ιταλία. Όπως και στο Παγκόσμιο Κύπελλο του Νόρσετ (Βρετανία, 14/5/2010) η Ελλάδα παίρνει και στο Λονάτο το ασημένιο μετάλλιο στο σκητ, με το Μάκη Μίτα και το Νίκο Μαυρομμάτη αντίστοιχα. Η ελληνική ομάδα (Νίκος Μαυρομμάτης, Μάκης Μίτας, Γιώργος Σαλαβαντάκης) πέτυχε 364/375 στο ομαδικό (ΝΠΡ) που θεωρείται νούμερο που δίνει μετάλλιο σε ευρωπαικό και παγκόσμιο πρωτάθλημα. Ένα μήνα λοιπόν μετά το ασημένιο μετάλλιο (Μάκης Μίτας) στον τρίτο φετινό αγώνα Παγκοσμίου Κυπέλλου στο Ντόρσετ η Ελλάδα παίρνει και δεύτερο μετάλλιο. Αναδεικνύει μια πανίσχυρη ομάδα που παλεύει χωρίς τα μέσα, κόντρα στα μεγαθήρια του αθλήματος. Χωρίς δικό της "γήπεδο", χωρίς μπάτζετ, μέσα, υλικά και οδοιπορικά καταφέρνει και διακρίνεται.
Μια ομάδα που ξεχειλίζει από ταλέντο και διάθεση για διάκριση. Είναι χωρίς αμφιβολία η καλύτερη όλων των εποχών στην Ελλάδα. Και που μπορεί να πετύχει στο μέλλον πολλά περισσότερα. Αλλά δεν την αφήνουν. Της κόβουν το δρόμο….Ένας ηλίθιος νόμος διαλύει την ομάδα αυτή, αλλά και την "χρυσή υποδομή" του πήλινου στόχου. Ο Ν. Μαυρομμάτης, μαζί με τον Μάκης Μίτα, τον χρυσό πρωταθλητή Ευρώπης του 2008 στους εφήβους Νίκο Ανδριανόπουλο και τον ασημένιο πρωταθλητή Ευρώπης το 2005 Αγγελο Σπυρόπουλο, για να κάνουν χρήση των ευεργετημάτων του Νόμου και να μπουν στο δημόσιο πρέπει να σταματήσουν αθλητισμό. Υποτίθεται ότι ο αθλητισμός προστατεύεται από τη Σύνταγμα, αλλά στην πραγματικότητα ο πρωταθλητισμός διώκεται. Αν μάλιστα ο Νόμος αυτός είχε ψηφιστεί μερικά χρόνια νωρίτερα, τότε ο Πύρος Δήμας δεν θα είχε περισσότερα από ένα μετάλλιο.
Είναι σαφές το πόσο δύσκολο είναι η διάκριση στις μεγάλες σκοπευτικές διοργανώσεις. Η Ελλάδα έχει συνολικά τρία μετάλλια σε Παγκόσμια Κύπελλα και όλα στο σκητ: χρυσό ο Γιώργος Σαλαβαντάκης το 2004 στο Σίδνευ και ασημένια φέτος ο Μ. Μίτας στο Ντόρσετ και ο Ν. Μαυρομμάτης στο Λονάτο. Είναι η πρώτη χρονιά που η Ελλάδα κερδίζει δυο μετάλλια σε Παγκόσμιο Κύπελλο και μάλιστα σε δυο συνεχόμενες διοργανώσεις. .
Ο Νίκος Μαυρομμάτης, 29 ετών, κέρδισε την περασμένη Τρίτη το πρώτο του μετάλλιο σε Παγκόσμιο Κύπελλο. Μέχρι τώρα η καλύτερη θέση του στη διοργάνωση ήταν η έβδομη και την είχε καταλάβει σε δυο διοργανώσεις: στη Ζούλ το 2006 και στο Βελιγράδι το 2008. Το ασημένιο μετάλλιο στο Λονάτο ήταν η τρίτη μεγάλη επιτυχία του: προηγήθηκε μια τέταρτη θέση στο ευρωπαικό πρωτάθλημα του Μάριμπορ (2006) και ακολούθησε το χάλκινο μετάλλιο στο ευρωπαικό της Λευκωσίας το 2008 (με 149/150, 124+25 δυο πανελλήνια ρεκορ).
Ο "σκοπευτής" εκφράζοντας την άποψη όλων των φίλων της σκοποβολής, πιστεύει ότι αυτή η ομάδα δεν πρέπει να διαλυθεί, θα πρέπει να βοηθηθεί ώστε να πετύχει στο μέλλον πολύ περισσότερα. Στις φωτο: Οι τρεις πρώτοι νικητές στο σκητ στο Παγκόσμιο Κύπελλο του Λονάτο στο βάθρο (από αριστερά) Ν. Μαυρομμάτης, Γιώργος Αχιλλέως (Κύπρος) και Βίνσεντ Χάνκοκ (ΗΠΑ). Στο αεροδρόμιο "Ελ. Βενιζέλος" (από αριστερά) Γιάννης Λοβέρδος (προπονητής), Γιώργος Σαλαβαντάκης, Νίκος Μαυρομμάτης, Μάκης Μίτας.